bustafereel

Hier volgt een bustafereel;

op 28 december 2010
van Khoun Khan naar Pakse (Laos)

Deze rit zou na berekening ongeveer 550 kilometer zijn.

Eerst een uurtje rijden in westerlijke richting,

om daarna in een andere bus te stappen naar het zuiden.

Tegen halfnegen 's morgens lopen we op ons dooie akkertje richting de bushalte.

hier willen we even kijken hoe laat de bus vertrekt, om uiteindelijk in Pakse uit te komen.

We hebben nog geen ontbijt (en koffie) gehad, omdat we eerst willen checken hoeveel tijd we hebben voordat er een bus komt.

Er rijdt ons een bus voorbij, we kijken elkaar aan, dan moeten we die maar nemen,

en dan ontbijten we wel over een uurtje, waar we een andere bus moeten pakken.

Wij instappen, uurtje rijden, uitstappen, stopt er een bus gelijk achter ons, waarheen is de vraag.

Naar Pakse, nou stap maar in, want dat is deze bus.

We zouden ook eerst kunnen ontbijten en vervolgens de volgende bus pakken, maar op een of ander manier kan niemand ons vertellen, wanneer de volgende bus hierlangs komt.

Dus instappen maar en rijden.

Je gaat eerst een plekje zoeken in de bus, soms kun je je grote rugzak onder in het ruim kwijt, somt zijn er een aantal stoelen achter uit de bus gesloopt, om daar bagage neer te gooien.

in tussen tijd dat je een plekje zoekt, rijdt de chauffeur al weg. (tijd is geld ook hier)

Er is altijd een soort bijrijder in de bus,

die helpt je met je bagage

(dit kan een backpack zijn, een zak rijst, een scooter, halve inboedel van een woning, of levende kippen).

Ook vraagt de bijrijder waar je naartoe wilt, dan schrijft hij een ticket uit en kun je hem betalen.

En de bijrijder deelt plasticzakjes uit.

Eerst dachten we dat dit voor het afval was, maar al snel kwamen we erachter dat men dit gebruikt om in te spugen. (Laos ligt tegen China aan, hier is de gewoonte om lekker te gorgelen, om vervolgens je neus inhoud links en rechts op straat te tuffen.)

(zelfs kleine kindere van ongeveer 2 jaar beheersen deze techniek als een volwassene)

We worden in onze stoelen gesmeten, doordat de chauffeur al weer gas op de plank heeft.

We vertellen de bijrijder dat we naar Pakse willen en betalen.

Langzaam tuffen we door het vlakker wordende Laos land.

Als mensen mee willen in de bus (lang niet iedereen heeft hier eigen vervoer)

Kun je gewoon aan de kant van de weg naar een bus zwaaien, en dan zal deze stoppen, om je mee te nemen. ALTIJD, ook al is de bus meer dan vol

Als de bus een grote plaats passeert stopt deze op een busterminal, waar je tijd hebt om naar en WC te gaan, en om wat versnaperingen te scoren. (gelukkig maar)

Onze bus stopt in het plaatsje Thakhek,

ik vraag de chauffeur, of we kunnen blijven zitten, of dat we over moeten stappen op een andere bus.

Nee; gewoon blijven zitten wordt ons verteld.

totdat deze zelfde chauffeur begint te armzwaaien naar ons, dat we er uit moeten, om een ander bus te pakken.

er komt een mannetje in de bus (blijkt een Tuk-tuk driver te zijn)

Hij pakt onze tassen en wenkt ons om mee te komen.

(blijkbaar toch overstappen)

Hij kwakt onze bagage in een Tuk-Tuk,

ik zeg hem dat we naar Pakse willen en ik heb niet echt het idee,

dat dit de bedoeling is, om de verdere reis (nog ca. 350 km) in deze Tuk-tuk te vervolgen.

Hij knikt, Ja, jaaaah, komt goed, Pakse, tuk-tuk.

Beetje vertrouwen in de zaak en alles maar op je af laten komen.

We rijden met de tuk-tuk de busterminal af, in tegengestelde richting waar wij vandaan kwamen!!!!

We kijken elkaar schaapachtig aan en halen onze schouders op, Allez zal goed koom.

De Tuk-tuk slaat rechts een graffelroad in, nu begin ik helamaal te denken dat die gast niet spoort.

na ongeveer 1 kilometer bijkt, dat hier nog een busterminal is.

vanaf hier zal onze bus vertrekken. Zucht, als ze ons dat nu vooraf even vertellen......

Ik vraag vanwaar onze bus vertrekt, de man achter het loket zwaait wat onduidelijk met zijn arm, naar een plaats waar wel 3 bussen staan, dus nog maar afwachten. de bus naar Pakse vertrekt over een uur. Tijd voor Noodle soep, koffie, plasje, broodje kaas om mee te nemen (De lachende koe, Ronald)

Na 45 minuten staan er op de aangewezen plaats(en) twee bussen. 50% kans dus.

ik vraag een gastje, die bij de bussen staat, die van alles regelt, of we bus A moeten nemen naar Pakse, hij lacht vriendelijk (doen ze allemaal hier) nee, die bus daarnaast, bus B.

Wij nestellen ons voorin bus B, kunnen we straks lekker meekijken,

en controleren of de chauffeur niet in slaap valt.

na 5 minuten komt datzelfde gastje binnen en vraagt of we naar Pakse moeten.

Ja, we willen graag naar Pakse, zoals we net al hebben aangegeven.

nou, dan moet je de ander bus hebben hiernaast (Bus A)

Wederom een zucht van Inge, lach van Jan en we stappen over.

We zitten, bagage onder in het ruim en kunnen dus vertrekken.

Na 5 minuten rijden blijkt dat we nog wat passasiers vergeten zijn.

Hun bagage staat wel in de bus op de stoelen, maar nog geen mensen erbij.

Bus stopt, keert om en rijdt terug.

de 5 vrouwen komen de bus in, doen of er niets aan de hand is en gaan zitten.

Jan zit naast een oud rimpelig formaat oma Stevens vrouwtje.

Ze heeft ook wat handbagage bij zich, waaronder een plastic tupperware-achtig bekertje, met een zakje erin. Ik denk, die heeft haar eigen bekertje rijst mee, heel slim, niet dus. af en toe draait ze de deksel eraf, gorgelt wat en spugt haar pruimtabak allah opa Martens, incl. spoor over kin, ik haar bekertje. Ik zie dat natuurlijk net weer, en ben haast zelf het zakje dat ik gekregen heb nodig.

Ik kan me net inhouden.

Jan dommelt wat en krijgt hier niets van mee. Als Jan wakker wordt, zet hij zijn bril op zijn knie en wrijft wat in zijn ogen, het oma-tje pakt Jan zijn bril, zet deze op en begint te grinneken, ze kijkt achtterom, zodat de achterste rijen haar nieuwe look zien en iedereen moet er om lachen.

Dit was weer een nieuw verhaal van Dikkie Dik, tot de volgende keer.......