Wat Andes

Vanuit Riobamba willen we weer wat natuurschoon zien. We stappen in de bus richting het zuidoosten, naar Macas.

Deze weg gaat weer van bocht naar bocht en van hoog naar nog hoger.

We hebben weer veel plezier in de busrit, omdat er van alle soorten landschappen aan ons voorbij trekt. We verheugen ons op de Sangay vulkaan. Die we gaan passeren.

Het is met zijn  5.230 meter, Ecuadors 7e hoogste berg en één van de meest actieve vulkanen van de wereld. Er worden constant rotsen uitgespuwd en er hangt meestal een grote 'champignon' van as en rook boven deze vulkaan. Lijkt ons heel bijzonder om dat te gaan zien. Maar helaas, de wolken trekken over en het begint zelfs te regenen. Het zicht is erg slecht. Jammer de bammer. Geen berg met champignon voor ons. We arriveren in de regen in Macas, hopend op beter weer voor de dag daarop. Dit is ook weer een vogelrijk gebied. En hopen dan ook veel vogels te mogen gaan zien. Helaas is het slecht weer en gaan we niet zien waarvoor we eigenlijk kwamen. Je kunt niet alles mee hebben blijkt wel. We wandelen wat door de stad. Zien de mensen hun ding doen en besluiten een meerdaagse tour te doen met gids Winston. Hij is erg enthousiast over wat we de komende dagen gaan doen en zien. (Het schuim staat hem in de mond)Hij heeft hele verhalen, over het dorp, waar zijn vrouw vandaan komt en waar zij nog steeds werkzaam is als kleuterjuf.

Hij pikt ons op de afgesproken tijd op bij ons hostel en we vertrekken.

Na een lange busreis stappen we in een pick-up om vervolgens afgezet te worden bij een rivier. Daar stappen we in een wankel kano'tje, om de rivier over te steken. We lopen met onze bagage een stukje, stappen op een motor die ons uiteindelijk bij Winston zijn schoonfamilie dropt. Wat een lange rit.

In afwachting voor wat komen gaat, is Winston al druk bezig, om het half afgebouwd huis verder te verbeteren. We vragen aan hem wat nu de bedoeling is. We verkennen het uit 200 mensen bestaande dorpje en komen weer terug bij het halve huis.

Om een lang verhaal iets korter te maken...Wat een gids van niks. Hij verteld niets, laat niks zien, legt niks uit en eet en drinkt wat er voor handen is. Wij vragen of we ook misschien wat kunnen drinken en verdikke, we krijgen zowaar ook nog wat.

De volgende dag zijn we een hele dag bezig, om uiteindelijk een waterval te gaan zien. Best mooi, maar ook weer totaal geen respons van onze Winston. We zijn er helemaal klaar mee en doen ons beklag bij hem. Op eens verstaat hij geen Engels meer en hij begint te schuimbekken. We eisen ons geld terug, vertellen hem rustig waarom, en we regelen zelf, dat we weer terug in de beschaving komen. Wel een leuk avontuur weer. In het dorpje Tiwintza, vlak bij de grens met Peru, drinken we er maar 1 op. Gaan op het dorpsplein zitten we kijken naar de nationale sport hier.... Ecuadoriaans volleybal. Dit wordt gespeeld, 3 tegen 3 met een heel hoog net. Zo hoog, dat er haast niet gesmasht kan worden, waardoor de rally's veel langer zijn.

Elk klein dorpje heeft wel een volleybalveldje en er wordt ook elke avond gespeeld. Terug kijkend op een zeer slechte tour, bestellen we nog maar een biertje en gaan heerlijk slapen.