Duiken bij Perhentian eilanden

De onderwater wereld bevalt ons prima.

Maar weer naar een eiland dachten we om te snorkelen en duiken.

Deze keer wordt het het kleine eiland van de Perhentian eilanden.

We reizen vanaf Kuala Lumpur met de benewagen, monorail, bus, taxi, trein en boot om aan te komen op het eiland: Pulau Perhentian Kecil.

In de bus die ons in 4 uur ongeveer zou moeten brengen naar het plaatsje Kuala Lipis, Komen we bij een stop (na 5 uur reizen) er achter, dat we het plaatsje een uur geleden voorbij zijn gereden.

(tja, dat krijg je als je lekker kunt slapen in de bus.)

We hebben geluk, op de plek waar onze bus stopt, staat ook een bus die in tegengestelde richting rijdt, die ons het ene uurtje wel mee wil nemen terug.

Na een uur tussen de palmplantages te hebben gereden (zeer slaapverwekkend) laat de chauffeur ons uitstappen bij het plaatsnaambordje Kuala Lipis.

Echter in kleine lettertjes staat eronder 4km.

Dit betekend dus dat we nog 4 kilometer moeten lopen, in de brandende zon.

Nou, we hebben de hele dag al gezeten, dus het is niet verkeerd, een beetje beweging.

met onze back-packs op de rug en de kleine rugzakjes voorop, gaan we deze trip maar gewoon beginnen.

Aangekomen in Kuala Lipis bekijken we wanneer de trein vertrekt naar het noorden. (de Jungle-train)

Hoi, we kunnen uitslapen en rustig aan doen,

de volgende dag om 13:30 uur vertrekt onze trein.

We stappen in en zoeken een plaatsje vlak bij de airco.

Er zitten maar een paar mensen in de coupé, lekker rustig.

De conducteur heeft van alles en nog wat te vertellen.

Ik geef hem een Sudoku-blaadje, kan hij zich daar even op storten.

Nog steeds geen rust, na 4 keer uitleggen en 4 keer, Oké, oké I understand te hebben gehoord, snapt hij het nog steeds niet en kan ik het hem nog een keer uitleggen wat de bedoeling is.

De route van de trein gaat langs grote rotspartijen en bergen.

ook hier toch veel plantages, banaan en palmolie. (dus hoezo Jungle......)

Tegen 19:30 uur stappen we uit de trein én in een taxi, (tegen onze principes, maar er rijden geen bussen). De taxi gaat ons naar Kuala Barut brengen. Na een kwartiertje te hebben gereden, vraagt de chauffeur of we 10 minuten tijd hebben. Hij wil namelijk bidden in de Moskee.

Uiteraard geen probleem. Hij parkeert de taxi bij de moskee en is er inderdaad ook na 10 minuten weer.

We overnachten in de kustplaats Kuala Barut en stappen de volgende morgen om 8:30 uur in de speedboot, die ons naar het eiland zal brengen.

We moeten zwemvesten aandoen, dit vinden we een beetje overdreven.

Nou, daar gaan we dan........ Jeee-de Peee, wat een golven.

3 meter hoog, en dat moeten we in dit kleine bootje met een behoorlijke snelheid een half uur volhouden.

We klappen over het water en maken regelmatig een vrijeval van 2 meter.

Dit is een attractie op zich. De zwemvesten zijn toch geen overbodige luxe.

Door een half uur lang al deze klappen te moeten incasseren hebben we 2 dagen spier- en rugpijn.

We lopen in 10 minuten het eilandje dwarsover naar Longbeach, we knikkeren onze tassen op onze bedjes en gaan de golven in.

Wouw, wat een kracht. Ook wel wat gevaarlijk, want we worden de zee ingezogen, ook al is het vloed.

Aan de andere kant van het eiland zijn er vrijwel geen golven, dus daar kunnen we snorkelen.

We huren 2 zetjes en gaan het water in.

Tot onze verbazing zien we al heel snel een kleine haai. Zo, mooi man,

als er een kleine zit, dan zullen er ook wel groteren zijn.

Met bonkende hartjes snorkelen we verder.

En ja hoor. 5 haaien tegelijk in het versier van onze duikbrilletjes.

Dat kunnen we dus ook weer aanvinken als gezien.

Erg gaaf om te zien, en al helemaal van zo dichtbij.

Ook kun je hier mooie wandelingen.

De wandelschoenen maar weer aan en op pad.

We lopen over een goed onderhouden pad naar een vissersdorpje aan de andere kant van het eiland.

Hier nuttigen we onze lunch en lopen verder over het pad. Dit pad wordt steeds beroerder, uiteindelijk wordt het klimmen en klauteren over de rotsen langs de zee. (weg pad)

Bezweet komen we aan op het witte strand. We hebben het weer gered.

We nemen als beloning een een duik in de golven.

We hebben ook nog 2 duiken gedaan.

Voor elke duik wordt er in een briefing besproken met de aanwezige duikers waar we gaan duiken, wie in welke volgorde zwemt, hoe diep we gaan, de tijd van de duik en er wordt nog even duidelijk de basisgebaren voor onderwater getoont.

(deze gebaren zijn overigens over de hele wereld hetzelfde, da's dan weer handig)

We worden met een bootje naar een duiklocatie gebracht.

Trekken onze uitrusting aan en gaan op de rand van het bootje zitten.

We maken de Back-roll en geven het teken OK!!!!

Als wij samen met de andere duikers er klaar voor zijn,

geeft Simon de duikinstructeur het teken dat we kunnen dalen naar een metertje of 20.

Doordat we lucht uit onze trimvesten laten lopen, kunnen we afdalen.

Tijdens het dalen "klaren" we onze oren, door de neus dicht te knijpen en druk uit te oefenen.

Op 20 meter, moeten we er zorg voor dragen dat we op deze diepte blijven.

Dit doen we door voldoende lucht in het vest toe te voegen.

En wel zoveel, dat we niet verder dalen of weer gaan stijgen.

We duiken 2 aan 2.

Jan en ik zijn buddy's. Jan blijft links van mij zwemmen en we houden elkaar in de gaten.

Tijdens de briefing hebben we besproken dat we ongeveer een uur duiken,

of als één van ons nog maar 50 bar lucht heeft.

De druk in de fles, moet je dus regelmatig controleren.

We zwemmen omhoog en door lucht toe- of af te voeren kunnen we de snelheid van het stijgen controleren. We moeten niet te snel stijgen. Dit veroorzaakt teveel zuurstof in je bloed.

Aan de oppervlakte geven we het teken: Oké aan de bootsman en laten we lucht in het trimvest lopen, dit drijft lekker makkelijk.

In het water trekken we de uitrusting uit en overhandigen we dit aan de bootsman.

We klauteren het bootje in en het zit er weer op.

Bij de duikschool spoelen we de totale uitrusting om en gaan met elkaar nog om tafel om de duik te bespreken.

Wie heeft wat gezien en hoe heten deze vissen, annemonen en koraal?

Boekjes erbij met heel veel plaatjes en allemaal namen.

Dit noteren we in ons logboekje, deze wordt getekend door de duikinstructeur.

Weer een nieuwe duikervaring erbij.

Vandaag zijn we weer gaan lopen, deze keer het noordelijke stuk.

We komen op verschillende strandjes en baaien.

Terug lopen kunnen we via een redelijk pad of via de rotsen langs de westkust.

De rotsen wordt het natuurlijk.

Zwetend komen we net voor het donker aan bij ons dorpje.

Phooe, ook weer gered. Koud cola'tje gaat er dan prima in.....

(even geen bier.....)

Tussen haakjes (die ik niet neerzet, shit, doe ik het toch)

Iedereen die onze site leest, bedankt voor jullie interesse.

We vinden het leuk om de reacties die geplaatst zijn te lezen.