Banda Aceh

We stappen in ons propellor-vliegtuigje,

die ons in 1 uur en 40 minuten naar Banda Aceh vliegt.

Het verschil tussen de sky-line van Georgetown en Banda Aceh is groot.

Banda Aceh heeft bijna alleen maar laagbouw.

We arriveren op het vliegveld, wat op een hele grote moskee lijkt.

Welkom, Salamat!!!

Men was vóór de Tsunami hier voor 97% Moslim.

Na de Tsunami is nu ongeveer 80% Moslim.

(Er zijn veel Moslims omgekomen en er zijn veel niet-moslims hier naar toe gekomen om de boel weer op te bouwen.)

Er is ons verteld, dat men hier de Islam nog streng na-leeft

en dat vrouwen met een hoofddoek op dienen te lopen.

Op het vliegveld blijkt al snel, dat het allemaal heel erg mee valt.

Als toeriste is het écht niet nodig om met een hoofddoek op te lopen,

er lopen hier best veel vrouwen zonder hoofddoek en met blote armen.

We hebben via internet een adresje gevonden waar we willen slapen. bij Uncle's guesthouse.

een bejaarde en behaarde moslim. Erg vriendelijk en hij lult ons de oren van het hoofd.

hij spreekt wat Nederlands, dus we voelen ons al snel thuis.

 

15 februari gaan we met een gekregen stadsplattegrond de stad in.

Hier willen we de bezienswaardigheden gaan bekijken.

De stad is compleet verwoest door de Tsunami van 26 december 2004.

Er zijn 61.000 mensen omgekomen!!!!!

 

We gaan als eerste naar "The stranded ship'.

dit schip ligt midden in een woonwijk.

4 kilometer uit de kust.

Het schip lag voor de kust van Aceh en leverde stroom voor de hele stad.

het enorme schip is door de vloedgolf het land opgesmeten.

We zijn op het schip geweest en heel in de verte kun je de kustlijn zien.

Ongelofelijk, om na te gaan, dat alles wat tussen de kust en het schip is gebouwd, weggevaagd is.

Een enorme oppervlakte.

(en nagaand dat overal mensen woonden......)

Door het te zien kun je je het haast nog niet voorstellen, heel indrukwekkend.

Er is bij dit schip een Tsunami-monument waar foto's te zien zijn van de days after.

verschrikkelijke foto's, die niets aan de verbeelding overlaten.

Het is wel erg jammer,

dat de informatie die gegeven wordt alleen in het Indonesisch is en niet ook in het Engels.

We willen naar het Tsunami-museum, die dicht blijkt te zijn. Eind februari gaat deze open.

(we zijn iets te vroeg)

Met de kaart voor onze neus zoeken we een weg naar de volgende bestemming.

een Moslima in een Becak (zijspan-brommertje) vraagt of ze ons kan helpen.

We leggen uit dat we de stad graag willen bekijken. Ze nodigt ons uit in de Becak, die gereden wordt door haar man, zelf gaat ze achterop het brommertje zitten.

Ze spreekt goed engels en gidst ons door Banda Aceh.

Ze verteld, dat door de Tsunami, alles is weggespoeld binnen ongeveer 10 kilometer van de kust.

Opvallend is dat er twee gebouwen nog wel zijn blijven staan.

Een moskee en een ziekenhuis.

De Moskee is nagenoeg niet beschadigd, deze zie je ook op veel luchtfoto's terug van die tijd.

Één grote chaos en daar in het midden één onverwoeste moskee.

men heeft hier veel kracht uit kunnen putten,

doordat juist dit belangrijke gebouw is mogen blijven staan.

Het ziekenhuis is wel behoorlijk beschadigd, deze fungeert nu als soort van monument.

Voor dit ziekenhuis heeft men een massagraf gemaakt voor de omgekomen moslims.

Hier heeft ze ons naar toe gebracht.

Vervolgens laat ze ons (met trots) de ongehavende moskee zien.

We rijden verder naar de "Ship above house"

Tijdens de tsunami is er een vissersboot boven op een huis gekwakt.

Lichtpuntje tijdens deze ramp:

1 bemanningslid heeft dit overleefd.

Ook hieruit heeft men veel kracht kunnen halen, voor de wederopbouw.

We rijden langs een gedenkplaats,

waar niet-moslims, die tijdens de Tsunami zijn omgekomen, worden herdacht.

 

Gelukkig is er na de Tsunami al snel begonnen aan de wederopbouw.

de huizen die we hier nu zien zijn in verschillende stijlen gebouwd.

Elk land wat geld gedoneerd heeft voor de wederopbouw heeft een eigen bouwstijl.

Er zijn wijken waar de bouwstijlen kris-kras doorelkaar staan.

Deze zijn met het geld van verschillende landen opgetrokken.

Er is zelfs een hele "Japanse" wijk.

We rijden naar een gebouw, die op hele dikke palen staat, met ongeveer 5 verdiepingen.

Dit zijn vluchtgebouwen. Als er een Tsunami-alarm is, dient men naar het dichtsbijzijnde vluchtgebouw te gaan.

Langs de kant van de straat zien we "verkeersborden" die aangeven waar het dichtstbijzijnde vluchtgebouw is.

(Hopen dat deze nooit nodig zullen zijn)

Vanuit ons guesthouse lopen we in ongeveer 3 kilometer naar het strand.

in de laatste kilometer zien we opvallend veel Mangrove-aanplant.

Deze bomen zullen een eventuele volgende vloedgolf moeten breken.

De overgang van Penang naar Banda Aceh is erg groot.

In Penang lopen er diverse nationaliteiten door elkaar heen.

Kleine kinderen spreken al opvallend goed engels.

Hier in Banda Aceh is dat een heel ander verhaal.

We moeten met handen en voeten duidelijk maken wat we willen.

Dit tot grote hilariteit van de mensen hier.

Als we langslopen stoot men elkaar aan en kijkt ons na.

Als we iets willen eten wijzen we maar wat aan en hopen dat het te kanen is.

Men vind het allemaal erg grappig om ons te zien en dat tovert bij ons natuurlijk ook een lach op het gezicht.

Voor ons is het al snel duidelijk,

dat we het hier prettiger vinden reizen dan in het hectische en gejachte Penang, of Bangkok.