Op pad.....

De Killing Fields liggen ongeveer 15 kilometer buiten de stad, om de knie van Inge te sparen en niet weer open te laten barsten hebben we de scooter verkozen boven de fiets.

Het is soms duidelijk aan gegeven op de borden welke kant je op moet,

tenzij je bij een splitsing komt, dan moet je hetzelf maar uitzoeken.

Als je de weg vraagt, dan wijzen ze keurig een richting uit. Echter in de meeste gevallen slaat de aangewezen richting nergens op, je kunt er haast wel van uitgaan, dat je juist de tegengestelde richting op moet.

Na 2 uur dwalen, rijden we een weg in, waar een bord de "Killing Fields" aangeeft,

echter dit staat aan de andere kant van het bord, en niet op de kant waarvan wij vandaan komen.....

Het is nog 500 meter, dus appeltje eitje.

tot Jan enorm begint te slingeren en Inge hierdoor visioenen krijgt van een opengereten knie.

Band lek!!!! Jan kan de scooter in de benen houden en we staan aan de kant van de weg (zonder kleerscheuren deze keer.) 100 meter verderop is een soort van garage, waar onze band voor 1 US Dollar gelapt kan worden. Weer goed voor elkaar dus.

Hij lapt onze band, wij lopen de resterende 300 meter onder het afslaan van de Tuk-tuk en Motor-drivers, die ons deze 300 meters nog wel willen meenemen.

Na een indrukwekkende dag, rijden we nog even het centrum van Phnom Penh binnen, om wat leesboeken te scoren in een 2e hands boekwinkel.

Lekker gezellig druk in de stad (circa 2 miljoen inwoners) op de boulevard en in parken hebben ze grote muziekboxen staan, waar een schel Cambodjaans muziekgedruis uitkomt.

Hier wordt elke avond massaal en vooral ijverig op gedanst, dit lijkt erg op Arrobics en Line-dancing door elkaar.

Ons niet gezien, we vertrekken richting guesthouse, droppen de scooter, en gaan lekker douchen en eten. In een barretje voorzien van lekkere hangkussens ploffen we neer en spelen een paar potjes vier-op-een-rij. Biertje erbij, wat hebben wij het toch goed, dat besseffen we ons goed....