7 vette weken, 7 magere weken?

Op het Bolaven Plateau schijnt een hele mooie waterval te zijn.

De Tad Katamlok.

Het is tegen 16:00 uur en we zijn er ongeveer 30 kilometer van verwijderd.

Het wordt tegen 18:00 uur donker,

we denken, dat we het nog wel voor het donker halen.

We hebben de gewoonte om met onze wandelschoenen en langebroek op de scooter te reizen.

en de helmjes op natuurlijk.

Op de kaart staat een keurige weg getekend, dus dat wordt een makkie.

Het is een graffel-road, maar mooi vlak en overzicherlijk.

We rijden met een gangetje van 50 km/uur richting de aangegeven waterval.

Het begint wat frisser te worden, we besluiten om onze truien en jassen erbij aan te trekken.
We vervolgen ons pad.

Er volgt een lichte beklimming en daarna loopt de weg weer naar beneden.

Net over het hoogste punt gekomen, blijken er meerdere diepe geulen in de weg te zitten.

met 50 km/uur knallen we vol in een van de geulen,

Jan kan de scooter nog maar net in de benen houden, maar na de eerste geul, volgt de tweede.

Het voorwiel van de scooter staat in 1x stil en wij vliegen nog even een stukje verder.

Jan ligt naast de scooter, komt met zijn achterhoofd op de grond (lang leve de helm)

Inge ligt 3 meter verder languit gestrekt in de geul, met het gezicht naar de grond gericht.

Alles goed?

Kreun..... joah, dacht het wel, maar ik heb mijn rechterarm wel uit de kom, en jij?

Ik heb volgens mij niks. Maar wat moet ik doen, moet ik je rugzak pakken, is je gezicht nog heel?

Ik weet het niet. laat me maar even liggen, mijn arm is uit de kom, maar doe mijn helm maar af.

Gezicht is nog intact.

Na 1 minuut nadenken, moet Ik toch tot actie over gaan.

De rugzak kan over mijn linker schouder afgeschoven worden, en na au... au... ook over de rechter.

zo die ben ik kwijt.

Jan helpt mij op te staan, zo goed en zo kwaad als dat gaat.

Daar staan we dan. We zien er niet uit, zitten onder de rode-graffel. 

De schouder kan ik zelf terug drukken in het kommetje.

zo dat is opgelost. Ik voel natuurlijk al mijn spieren in mijn bovenarm, schouder en rug.

Dit ben ik even vergeten, als ik naar mijn rechter knie kijk.

Een gapende wond kijkt mij aan. Best diep! Maar goed dat ik wat vetreserves heb opgebouwd daar.

dat heeft de klap misschien iets gedempt. niks gebroken in ieder geval.

Het bloed begint al gezellig naar beneden te stromen.

maar wat nu?

We zitten ongeveer 50 kilometer van het dichtsbijzijnde fatsoenlijke dorp.

Ik zie het echt niet zitten om weer achter op de scooter te kruipen,

die het er overigens prima van af heeft gebracht. een paar krasjes, meer niet.

Er stopt al vrij snel een pick-up met twee mannen in de cabine en 2 pinken in de laadbak.

Ik kan meerijden. Een passant op een motor die een beetje engels spreekt legt uit waar we heen gaan. Mijn chauffeur en bij-rijder spreken geen Engels en het met handen en voeten communiceren zat er natuurlijk ook even niet in.

Ik zit knus tussen beide heren in. en we hobbelen verder. In de stofwolk die we achterlaten, rijdt Jan achter ons aan.

Het begint donker te worden, dus het licht moet aan.

De pick-up wordt aan de kant gezet.

Er wordt een veter om de stuurkolom en de hendel voor het licht geknoopt en rijden verder met alleen groot licht.

Leuk voor het tegemoet komend verkeer die worden behoorlijk verblindt

(Tja, 2 pinken wegen nog al wat)

Jan ziet zijn kans schoon om ons voorbij rijden, zodat hij minder stof hoeft te happen.

De "weg" wordt alleen maar beroerder en het begint best spannend te worden, over die gaten, geulen en hobbels.

na 1,5 uur zie ik lichtjes van het dorp voor me verschijnen en zowaar wordt de weg steeds beter zelfs asfalt!

Ik wordt naar een Kliniekje gebracht, alwaar Stofmannetje Jan al staat te wachten. Mijn chauffeur en bijrijder worden betaald voor hun bewezen diensten en ik strompel richting de ingang.

Details zie film!

(mensen met een zwakke maag: sla de film maar over.)

Na wat schoon geboen van mijn knie, een dikke spuit en wat hechtingen, kauw ik wat pijnstillers en medicijnen.

Ik verlaat als een strompelende kiviet het ziekenhuis.

Pal tegen over het ziekenhuis is een Guesthouse. onze slaapplaats voor deze nacht hebben we maar besloten. morgen zien we wel weer verder......